Εκλογές: Η άποψη ενός ανήσυχου κοσμο-πολίτη

¨Από όλο το μαρτυρολόγιο της ανθρώπινης κοινωνίας, η ποιο άγια μορφή, είναι του Προμηθέα¨

Κ. Μαρξ

Τούτες τις μέρες, που όλοι μας επηρεασμένοι από το εκλογικό κλίμα, θα θελήσουμε να βάλουμε σε τάξη κάποιες πολιτικές μας σκέψεις. Θα προσπαθήσω να κεντρίσω τον προβληματισμό σας, μ’ ένα άλλο είδος Δημο- κρατίας, από αυτή των κολλητών.

Διάχυτη είναι η απογοήτευση κι όλοι μιλούν για διαφθορά, σήψη κι απομάκρυνση του πολίτη από την κομματική ζωή. Όλοι μας γελάμε με τα καμώματα των αντιπροσώπων μας στη Βουλή,  γιατί καθώς λέει το τραγούδι, ψηφίζουμε και κάνουμε μια τρύπα στο νερό.

Μιλούν για ελευθερία επιλογής κι όμορφα τους απαντά ο Καβάφης με το στίχο του: «Αλλά κατατρεγμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ, ζητάω ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ».

Γνωρίζει καλά ο ταλαίπωρος Λαός, την κοινωνία των κολλητών, των εργολάβων, των τρωκτικών και της εκμετάλλευσης και βλέπει την απελπισία της νεολαίας για το αύριο. Καταλαβαίνει τη δημαγωγία των παροχών του σήμερα, γι’ αυτό σε κρίση συνείδησης λέει: «Μακριά από την πολιτική και οι πολιτικοί είναι ψεύτες» που χαϊδεύονται στην εξουσία, «σαν ερωτιάρες γάτες». Για τα συμφέροντα τους.

Αυτοί που σήμερα ζητούν την εμπιστοσύνη μας, αύριο πάλι θα μας ξαναπουλήσουν κι εμείς θα τους χειροκροτούμε, εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω, σημειώνει η Γαλατία Καζαντζάκη.

Εύκολα ίσως οι πολιτικάντηδες, θα μας κατηγορήσουν, ότι κριτικάρουμε βίαια την αντιπροσωπευτική Δεινό- κρατία, διακυβεύοντας τη χαμένη της τιμή, χωρίς να προτείνουμε κάτι διαφορετικό.

Ε… όχι, αντί της κομματικοκρατίας των κολλητών, προτείνουμε την ΔΗΜΟ- ΚΡΑΤΙΑ των ΠΟΛΙΤΩΝ. Αντί της κοινωνίας των λίγων, την κοινωνία των πολλών.

Αντί της αντιπροσωπευτικής κομματοκρατίας, την ΑΜΕΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αν σήμερα, όλος ο κόσμος, μιλάει για το Ελληνικό πολιτικό θαύμα, είναι γιατί οι Ελληνικές πόλεις- κράτη, είχαν θεσπίσει το θεσμό, των συνελεύσεων και τα συμβούλια των πολιτών. Έτσι λοιπόν οι πολίτες συμμετείχαν στα πολιτικά δρώμενα και με δήμο-κρατικό τρόπο, απεφάσιζαν οι ίδιοι, για τις τύχες τους. Τούτο το δήμο- κρατικό ιδεώδες, στέρησε από τους πολίτες, το αστικό κράτος, που πρωτοεμφανίστηκε την εποχή του Κρονγουέλ στους αγγλοσάξονες, που στερημένοι της ελευθερίας τους από τη βασιλική απολυταρχία το θεσμοθέτησαν σαν πιο προοδευτικό σύστημα, έτσι γεννήθηκε η δυτικού τύπου Δημοκρατία.

Ο κομματικός αστισμός, στηρίχθηκε επίσης και από το Μεσαιωνικό Παπικό αυταρχισμό, αντάμα κατάργησαν τις φεουδαρχικές δομές όταν αυτές είχαν ξεπεραστεί επιβάλλοντας  τη νέα άρχουσα τάξη, των εκτός τειχών- πόλης αστών (bour geois). Η μπουρζουαζία, ως νέα πλέον καθεστωτική τάξη, επέβαλλε με τους πλέον απάνθρωπους τρόπους στη φτωχολογιά τους δικούς της τρόπους παραγωγής και συσσώρευσης κεφαλαίου που έξοχα περιγράφουν για να θυμηθούμε μερικούς, o Γαλλος συγγραφέας Στανταλ στο βιβλίο του  «Το κόκκινο και το μαύρο» ο Εμίλ Ζολά στο «L’ assomoir – ρόπαλο» ο Ιταλός Λαμπριόλα στο «Γατόπαρδο» και ο Καρλ Μαρξ στο πόνημά του «Η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» όπου παραθέτει πλήθος σκηνών εκτελέσεων και βασανισμών του προδομένου από την Αστική Επανάσταση της «Ελευθερίας- Ισότητας – Αδελφότητας» εν τη γένεση του προλεταριάτου. Την απολυταρχία του αστικού Κράτους έξοχα περιγράφει ο σύγχρονος γερμανός Γκ. Γκρας στο βιβλίο του «Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλούμ».

Την Αστική Κομματοκρατία, ως διοικητικό σύστημα οι πρόγονοί μας δεν θα την συνέκριναν ούτε με την Πεισιστράτια    αυταρχία, γιατί αυτοί είχαν γευτεί τους καρπούς της άμεσης συμμετοχικής Δημοκρατίας. Το ίδιο φαινόμενο της αμεσότητας, παρατηρούμε και στη άψογη λειτουργία των πρωτοχριστιανικών κοινωνιών. Η μαρξιστική αντίληψη, μελετώντας την Ελληνική εμπειρία , προχώρησε πιο μπροστά οραματιζόμενη, μ’ επιστημονικό τρόπο και στα νέα κοινωνικά δεδομένα, την αταξική κοινωνία, την κοινωνία χωρίς ΑΡΧΗ με μοχλό την εξουσία των ΣΟΒΙΕΤ, δηλαδή των Συμβουλίων των εργατών – αγροτών και των συμμάχων τους.

Τούτη τη σύγχρονη μορφή συμμετοχικής δημοκρατίας, δεν κατάλαβε η κομματική απολυταρχία των πρώην ανατολικών χωρών, γι’ αυτό έφτασαν στο σημερινό πισωγύρισμα, σήμερα στις χώρες αυτές , ανθεί η πορνεία, η μαφία, ο αλκοολισμός και οι κομπίνες. Αυτό ακόμα δεν το καταλαβαίνει, η κομματοκρατική Αριστερά… ΑΛΙΜΟΝΟ!!!

Μόνο κάνοντας το Λαό κοινωνό των προβλημάτων του, θα αποφύγουμε τη γραφειοκρατικοποίηση της κοινωνίας και της ανάγκης των κομματικών κομισάριων, που ευγενικά αποκαλούν αντιπροσώπους. Τα κόμματα διχάζουν, η άμεση συμμετοχική δημοκρατία ενώνει γιατί στοχεύει στην κατάργηση του κράτους, γιατί κράτος = βία, κατά τον Αισχύλο.

Γι’ αυτό η Ελληνική πολιτική σκέψη οραματίζονταν μια Αναρχική (άνευ- αρχής) πολιτεία, βασικά στοιχεία της οποίας, οι Έλληνες φίλοι της σοφίας, έβρισκαν στη «Χρυσή Εποχή» όπου ο άνθρωπος ως τροφοσυλλέκτης ζούσε χωρίς το φόβο της εξουσίας, μιας και η μάνα φύση παρήγαγε άφθονα αγαθά τα οποία αρκούσαν να θρέψουν την Κοινωνία ( εκ του κοινωνώ) στην οποία το ιδιο- κτησιακό καθεστώς , δεν είχε ακόμα εμφανιστεί και η δουλειά δεν ήτανε δουλεία. Ο Pierre Lafargue στο βιβλίο του «το δικαίωμα στην τεμπελιά» σωστά επισημαίνει ότι η αστική κομματο- κρατία, δεν μπορεί να συμβάλλει στην ανθρώπινη απελευθέρωση και στη δημιουργική απόλαυση της εργασίας, γιατί μόνο με τη μισθωτή σκλαβιά μπορεί να αναπαράγει και να λειτουργεί το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημά της.

Δημο- κρατία χωρίς την Αριστοτέλεια επισήμανση του «κληρωτός και ανακλητέος» και την εναλλαγή, δεν πρόκειται να υπάρξει και τούτο, γιατί τούτες οι πολιτικές αρχές, αποτελούν σημαντικό ανάχωμα στα κομματικά κατεστημένα, που μπορεί να ξεκινούν με καλές προθέσεις , αλλά πάντα καταλήγουν σ’ αυταρχισμούς και κυρίαρχους μηχανισμούς που δημιουργούν πολέμους, καταπίεση και εξευτελισμό της ανθρωπιάς.

Η καπιταλιστική κομματοκρατία με όποιο τρόπο κι αν εκφράζεται , θα τρώει πάντα το συκώτι του σταυρωμένου στο κεφαλαιοκρατικό σταυρό, Προμηθέα Λαού, αφού τα κόμματα που την εκφράζουν είναι «κλαμπ συμφερόντων» όπως έγραψε πριν πάρα πολλά χρόνια, ο Γερμανός φιλόσοφος Μαχ Στίρνερ.

Η ειδοποιός διαφορά σκεπτόμενε πολίτη μεταξύ την κομματοκρατίας και της Δημοκρατίας είναι ότι η Δημοκρατία είναι ένα πολιτικό σύστημα ανοικτών οριζόντων, που σέβεται τον άνθρωπο και τον θεωρεί πολίτη, δηλαδή φρουρό των αξιών της πόλης και όχι κομματικό υπήκοο.

Ίσως αυτοί που το Σάββατο βρίζουν τους βουλευτές, την Κυριακή τους ψηφίζουν και τη Δευτέρα κόβουν το χέρι τους, να σου πουν, ότι αυτό που διαβάζεις είναι ουτοπία, απάντησε με την Αριστοτέλεια ρήση: «Ανθρωπίνων δυνατοτήτων ουκ εστίν τέλoς».

Νικήτας Χρ. Φιλιππόπουλος

Πολίτης της Πόλης των Ελεύθερων πολιορκημένων

Τηλ. επικ.:6939199785

Γενάρης 2015. Μια κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, ίσως η κρισιμότερη της νεότερης πολιτικής περιόδου, γιατί το αποτέλεσμά της μπορεί να σηματοδοτήσει την δυναμική της ρήξης και ανατροπής ή της ενσωμάτωσης, ακόμα και του ενταφιασμού ολόκληρης της Αριστεράς, μιας και όπως φαίνονται τα πράγματα, πρώτη δύναμη και φυσικά κυβέρνηση, αναμένεται να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μιας Αριστερής, όπως αυτοαποκαλεί ο ίδιος, διακυβέρνησης.

Από την άποψη αυτή κινδυνεύει ολόκληρη η Αριστερά σε μια βαθειά ήττα, στην περίπτωση (την πλέον πιθανή) που οι Διακηρύξεις μείνουν λόγια και ενσωματωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην Διαχείριση του συστήματος. Κινδυνεύουμε η αφερεγγυότητα να συμπαρασύρει στην ανυποληψία ολόκληρη την Αριστερά.

Εμείς προτείνουμε τον δρόμο της Ρήξης και της Ανατροπής και αυτό μπορεί να εκφραστεί με την εκλογική ενίσχυση του ψηφοδελτίου ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ.

Ενισχύοντας το ψηφοδέλτιο της Ρήξης, ενισχύουμε την ουσιαστική δυνατότητα του ριζοσπαστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας, προς όφελος της εργασίας. Για να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Για να αξιοποιηθεί η δυνατότητα του κοινοβουλευτικού δρόμου και παράλληλα να γεννηθεί ελπίδα, που μαζί με το οργανωμένο μαζικό κίνημα, θα ανατρέψει τις πολιτικές και τα σχέδια του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, στην κατεύθυνση αποδέσμευσης από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μπαρμπαρέσος Ιωάννης       

Σε κρίσιμο ραντεβού με την ιστορική ευθύνη βρίσκεται η Αριστερά μπροστά στις εκλογές της 25-1-2015. Δύο απόψεις συγκρούονται, αφ’ ενός η Διαχειριστική Λογική, με εκφραστή τον ΣΥΡΙΖΑ και η άλλη της Ρήξης και Ανατροπής. Η Λογική της Διαχείρισης του συστήματος των βελτιώσεων ή και των μεταρρυθμίσεων και από την άλλη η Λογική της σύγκρουσης και του Αγωνιστικού Δρόμου του Λαϊκού Μαζικού Κινήματος.

Η πρώτη έχει στόχο να απαλύνει την φτώχεια, να περιορίσει την πρωτοφανή επίθεση στην κοινωνία, μέσα όμως από το σύστημα μιας και δεν αρνείται το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν προτείνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δεν ορίζει ως στόχο την Κομμουνιστική Κοινωνία και την Εργατική Δημοκρατία. Διαλέγει τον Κοινοβουλευτικό Δρόμο Πάλης, δεν προετοιμάζει το μαζικό κίνημα και δεν προτείνει μαζικούς αγώνες, που σημαίνει ότι σπέρνει αυταπάτες. Ζητάει εξουσιοδότηση για διαπραγματεύσεις, που θέλει λύσεις επικαλούμενη την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα όργανά της.

Η άλλη άποψη ζητά να αξιοποιήσει τον Κοινοβουλευτικό δρόμο για ενίσχυση του αγώνα, αρνούμενη την όποια συζήτηση εντός ευρώ και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προκρίνει την Ρήξη και Ανατροπή. Ζητά Διαγραφή του χρέους, ζητά και παλεύει την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ζητά από το εργατικό – μαζικό κίνημα με αγωνιστικές κινητοποιήσεις να επιβάλλει τον δρόμο της ρήξης και ανατροπής. Την κατάργηση του εκμεταλλευτικού συστήματος, την Δημιουργία του προλεταριακού κράτους, της εργατικής Δημοκρατίας, της δημιουργίας της Κομμουνιστικής Κοινωνίας.

Τη δεύτερη πρόταση, προκρίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ στις επερχόμενες εκλογές. 

Γιώργος Α. Τρικαλινός

υποψήφιος ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ Ν. Αιτωλ/νίας

ανένταχτος Κομμουνιστής